Loforð þeirra um skjaldborg fyrir almenning í landinu er lygi ofan á lygi.

Hvað gerðist hjá þessari ríkisstjórn sem nú ræður ríkjum? Þetta er ekki sama fólkið sem pólitíkusar og það var fyrir hrun. Jóhanna er orðin að því sem hún  barðist gegn fyrir hrun og Steingrímur er orðin sá sem hann í raun fyrirleit fyrir hrun.

Restin er eins og reiklaust þangið í briminu og tala í fullri alvöru um lygnan sjó. Þegar ungliðar vinstri manna sem og almenningur í landinu börðu potta og pönnur sögðu Steingrímur og Jóhanna að ríkisstjórn Geirs Haarde yrði að víkja og vitnuðu í fólkið sem mótmælti fyrir utan.
Loforð þeirra um skjaldborg fyrir almenning í landinu er lygi ofan á lygi. Það var gefið skotleyfi á heimilin og bankarnir fengu frjálsar hendur. Maður sem skuldaði 20 milljónir í erlendri myntkörfu fyrir hrun skuldaði um rúmar 70 milljónir eftir hrun. Bankinn fékk lánið eftir kennitöluflakk á 10 milljónir en rukkaði strax þessar 70 milljónir. Var svo tilbúinn að fara niður í 48 milljónir með hjálp ríkisstjórnarinnar.

Fjölskyldan og heimilin í landinu eru sett í hlekki sem Steingrímur og Jóhanna bjuggu til á kvöldin í hannyrðaklúbbi ríkisstjórnarinnar. Eina lausnin sem þau bjóða eru skattar á vofur og drauga því hinir lifandi geta ekki meira. Spunameistarar eru á námskeiðum hjá rappmeisturum til þess að bunan, sem stendur út úr þeim hljómi sem mest kúl. 

Spillingin var vond fyrir hrun en hefur náð nýjum hæðum í gegnum slitastjórnir og  skilanefndir og bankanna sjálfra. Bankarnir eiga orðið Ísland í þeim skilningi að flest öll fyrirtæki landsins eru í höndum þeirra. Síðan ráða þeir hverjir fá fyrirtækin, hverjir verða settir á hausinn. Kunningjasamfélagið er allsráðandi og hefur náð nýrri merkingu. Bankarnir treina öll mál - vilja helst ekki gera neitt því stór hópur mann hefur hag af því að gera ekki neitt þar innan dyra. Þetta er klárlega í boði ríkisstjórnarinnar því hún bauð  þeim upp á þetta á sínum tíma þó svo hún reyni að fela  það með aumu yfirklóri. Bankarnir voru settir í hendur vogunarsjóða sem voma hér yfir og eiga landið eftir krókaleiðum í gegnum erlenda vogunarsjóði.

Steingrímur og Jóhanna þorðu ekki að taka afstöðu með fólkinu í landinu. Þau skjálfa af þrælsótta ef þau heyra talaða ensku af mönnum með lögfræðipróf. Hér er ekkert verið að gera til þess að koma atvinnulífinu í gang – heldur beinlínis verið að rífa það niður. Hinsvegar eru múrar reistir í kringum landið í formi hafta á innflutningi á landbúnaðarvörum, gjaldeyrishöft eru til staðar, tvöfalt gengi krónunnar  er við líði, eitt fyrir almenning, annað fyrir útvalda og í eftirrétt er boðið uppá  hræðslu áróður gagnvart útlöndum. Þetta er það sem er í boði. Bankarnir leysa til  sín íbúðarhúsnæði, atvinnuhúsnæði og gera allt til þess að halda verðinu uppi. Þetta er skjaldborg með öfgum formerkjum við það sem var boðað.
Sjá má greinina í heild hér eftir Bubba.

Ísland er háskattaríki sé vitnað er í skýrslu Alþjóðagjaldeyrissjóðsins.

Þar sem fram kemur að skatthlutfallið á Íslandi sé næst hæst í heiminum.
Ísland er háskattaríki í alþjóðlegum samanburði. Í úttekt sem gerð var á sköttum og opinberum gjöldum á Íslandi í alþjóðlegum samanburði kemur fram að það sé rangt að skattar á Íslandi séu ekki háir í samanburði við hin Norðurlöndin.

Þjóðarmorðinginn hinn vinstrisinnaði Bashar al-Assad lofaði hermenn sína í dag fyrir þjóðarmorðinn.

Sýrlenski herinn myrti í gær um 140 manns um allt land, þar á meðal yfir hundrað manns í borginni Hama þar sem uppreisn íslamista átti sér stað árið 1982. Sú uppreisn var bæld niður á grimmilegan hátt af föður Bashar al-Assad  og létust um 20 þúsund manns.
Að minnsta kosti 1.583 óbreyttir borgarar hafa verið myrtir frá því um miðjan mars.
Í gær og í dag hafa hermenn beitt skriðdrekum og öðrum þungavopnum gegn borgarbúum.
Fólk þorir ekki að láta sjá sig á almannafæri af ótta við leyniskyttur hersins. Þær hafa komið sér fyrir á húsþökum og skjóta á allt sem hreyfist.

 

 

 

 

Lilja Mósesdóttir alþingismaður fór hörðum orðum um skýrslu fjármálaráðherra.

  Segir að Steingrím J. Sigfússon fjármálaráðherra hafa gætt hagsmuna erlendra kröfuhafa og „hrægamma“ í samningum, umfram hagsmuni skuldsettra heimila og fyrirtækja. Sú ráðstöfun yrði ríkisstjórninni „til ævarandi skammar.

Lilja Mósesdóttir alþingismaður fór hörðum orðum um skýrslu fjármálaráðherra um endurreisn viðskiptabankanna á alþingi í gær.

Hún sagði Steingrím J. Sigfússon fjármálaráðherra hafa gætt hagsmuna erlendra kröfuhafa og „hrægamma“ í samningum, umfram hagsmuni skuldsettra heimila og fyrirtækja. Sú ráðstöfun yrði ríkisstjórninni „til ævarandi skammar.“

Alþingi veitti fjármálaráðherra fyrir hönd ríkissjóðs sérstaka heimild í desember 2009 til að ganga frá samningum um uppgjör vegna yfirtekinna eigna og skulda, eins og fram kemur í lögum þar að lútandi. Samningarnir lágu þá fyrir og var lýst í þingskjölum, meðal annars atriði sem snertu endurfjármögnun, uppgjör og eignarhald ríkisins í nýju bönkunum.

Frumvarp sem heimilaði fjármálaráðherra að ganga frá samningum á þeim forsendum, sem þar var lýst var, samþykkt eftir skammar umræður á alþingi með 30 atkvæðum gegn fjórum mótatkvæðum þingmanna Hreyfingarinnar og Vigdísar Hauksdóttur.

Meðal þeirra sem samþykktu frumvarpið og heimild til handa fjármálaráðherra til að staðfesta samningana var Lilja Mósesdóttir, sem þá var formaður viðskiptanefndar alþingis.

Mesta og misheppnaðasta sjálfsmorðsárás sögunnar

Fyrstu áratugi 20. aldar voru Japanir á hraðferð inn í iðnvæddan nútíma og voru staðráðnir í að koma sér með góðu eða illu í hóp stórvelda heims. Og þangað komust þeir raunar þegar þegar um 1920 en stefndu þá enn hærra og vildu verða allsráðandi við Kyrrahafið þegar líða tæki á öldina.

Þá skorti hins vegar flest hráefni, eldsneyti og þess háttar. Á þriðja og fjórða áratugnum litu þeir svo á að eina leiðin til að útvega sér þau nauðsynlegu hráefni og þá markaði sem staða þeirra sem stórveldis krafðist væri stríð.

Að leggja undir sig aðrar þjóðir og ræna auðlindum þeirra.

Auk þess sagði til sín sá forni hernaðarandi sem hafði hrannast upp í huga þjóðarinnar gegnum aldirnar.

Það var álitið gott og göfugt að berjast og stríða, drepa og deyja.

Þetta endaði með því að Japanir glöptust til að fara með stríði á hendur Bandaríkjunum í lok árs 1941 þegar þeir gerðu loftárásina frægu á Pearl Harbor og freistuðu þess að slá út allan bandaríska Kyrrahafsflotann með einu þungu höggi.

Árásin á Pearl Harbor var til marks um furðulega glámskyggni Japana. Þeir ímynduðu sér í fyrsta lagi að ef þeim tækist að hamra svolítið á Bandaríkjamönnum í fyrsta áfanga stríðsins, þá myndu hinir síðarnefndu fljótt lyppast niður og semja um frið sem væri Japönum hagstæður.

Þeir tiltölulega fáu Japanir sem hleypt höfðu heimdraganum og þekktu til Bandaríkjamanna reyndu að sannfæra hrokagikkina heima fyrir um að þetta myndi aldrei gerast, en allt kom fyrir ekki.

Og í öðru lagi voru Japanir þvílíkir bjánar að þeir létu sér detta í hug að þó stríðið drægist eitthvað á langinn, þá gætu þeir staðist iðnframleiðslu, tækniyfirburðum og hernaðariðnaði Bandaríkjanna snúning.

Vitanlega vissu þeir að þeir gætu aldrei framleitt jafn mikið og Bandaríkjamenn, en þeir töldu til dæmis að þeir gæti haldið flotastyrk Bandaríkjanna í skefjum með því að smíða fáein tröllvaxin orrustuskip, með stærri fallbyssur en nokkur skip önnur.

Þessi skip gætu hvert um sig jafnast á við nokkur orrustuskip Bandaríkjamanna, sem fengju þannig ekki notið fjöldans.

Laust fyrir 1940 skipulögðu þeir því byggingu fimm risa orrustuskipa sem áttu að gegna þessu hlutverki í þeirri styrjöld við Bandaríkin sem Japanir litu þá þegar á sem óhjákvæmilega.

Ekki vantaði byssurnar um borð í Yamato og Musashi.

Þetta voru sannkallaðir risar – 70 þúsund tonn að þyngd og 263 metrar að lengd.

Það eru 3,6 Hallgríms- kirkjuturnar, svo notuð sé algeng mælieining Tímans rásar!

Nefna má til samanburðar að Bismarck og Tirpitz, stolt þýska flotans, voru 50 þúsund tonn, og 250 metrar að lengd.

Og þýsku skipið höfðu 8 fimmtán tommu fallbyssur að sínum aðalvopnum, en japönsku risaorrustuskipin voru vopnuð 9 rúmlega átján tommu fallbyssum.

Fallbyssukúlur þeirra voru 46 sentímetrar í þvermál!

Þessi japönsku skip voru einfaldlega lang öflugustu orrustuskip í heimi.

Og það var meira að segja hafinn undirbúningur að smíði nokkurra ennþá stærri orrustuskipa með ennþá stærri fallbyssur.

En þá kom babb í bátinn. Strax í fyrstu sjóorrustunum á Kyrrahafi árið 1942 kom í ljós það sem ýmsir framsýnir menn þóttust raunar hafa séð fyrir.

Orrustuskip – hin stóru og þungu fallbyssuvirki hafsins – hversu stór og glæsileg sem þau töldust vera, þau voru orðin gjörsamlega úrelt.

Fjarlægðir á Kyrrahafinu voru svo miklar að í sjóorrustum kom það oftar en ekki fyrir að orrustuskip komust ekki einu sinni í sjónmál við óvininn, hvað þá skotfæri.

Orrusturnar voru að mestu háðar í lofti, með flugvélum af flugvélamóðurskipunum – sem tóku nú við af orrustuskipunum sem öflugustu herskip í heimi.

Hið fyrsta af risaorrustuskipum Japana, Yamato, tók til dæmis þátt í mjög mikilvægri sjóorrustu við Midway nálægt Hawaii-eyjum í júní 1942, en kom ekki að neinu gagni. Það sem eftir var stríðsins þvældist Yamato aðallega fram og til baka um Kyrrahafið eða lá einfaldlega í flotahöfninni í Hírósjíma, þar sem var aðalbækistöð japanska flotans.

Sama var að segja um systurskipið Musashi, sem var sama tröllið og jafn öflugt, en jafn gagnslaust. Allt árið 1943 og meiri partinn af 1944 voru bæði þessi ógnarsterku orrustuskip, sem Japanir höfðu lagt í sig svo mikið af peningum og orku, meira og minna í höfn og tóku lítinn sem engan þátt í stríðinu.

Japanir áttuðu sig auðvitað á því sjálfir hvílík mistök þeir höfðu gert með smíði þessara skipa, og þriðja skipið, Shinano, var því ekki fullklárað sem orrustuskip, heldur var því í flýti breytt í flugvélamóðurskip.

Og undirbúningi að smíði hinna risaskipanna tveggja af Yamato-gerð var einfaldlega hætt.

Þegar leið á árið 1944 mátti öllum vera ljóst að stríðið var tapað fyrir Japani.

Framleiðslugeta Bandaríkjanna var komin á fulla ferð og nokkur ný flugvélamóðurskip sigldu út á Kyrrahafið í hverjum einasta mánuði, auk annarra herskipa. Á meðan misstu Japanir hvert skip sitt af öðru, flugvélum þeirra var beinlínis slátrað, og svo framvegis.

En það hvarflaði þó ekki að þeim að gefast upp.

Yamato og Musashi voru þá loks send til orrustu í október 1944 og tóku þátt í gífurlegum sjóorrustum sem stóðu við Filippseyjar, sem sameiginlega eru kenndar við Leyte-flóa. Þá voru Bandaríkjamenn að gera innrás á eyjarnar og Japanir vildu allt til vinna að komast að herflutningaskipum þeirra.

Til þess notuðu þeir næstum hvert einasta herskip sem enn var á floti.

Þarna fékk Yamato að nota hinar feiknalegu fallbyssur sínar í fyrsta og eina skiptið, og átti þátt í að sökkva einu litlu bandarísku flugvélamóðurskipi og einum tundurspilli.

En þegar flotadeildin sem Yamato var partur af var í þann veginn að brjóta sér leið gegnum varnarlínur bandaríska flotans, að flutningaskipunum sem voru að flytja innrásarlið til Filippseyja, þá urðu japönsku sjóliðsforingjarnir hræddir við eitthvað, og sneru frá – Bandaríkjamönnum til mikils léttis.

Sú var tíð að flotaforingjar hefðu fengið vatn í munninn við að sjá þessi tvö öflugu orrustuskip saman á mynd - systurskipin Yamato og Musashi. En þegar á reyndi í síðari heimsstyrjöld kom í ljós að svona tröllaukin fallbyssuskip komu eiginlega ekki að neinum notum.

Og flutningaskipin skiluðu innrásarhernum á land, og Yamato hrökklaðist heim.

Musashi var ekki eins heppið. Flugvélar frá bandarískum flugvélamóðurskipum náðu í skottið á því og sökktu því 24. október 1944. Það þurfti 17 sprengjur og 19 tundurskeyti frá flugvélum til að sökkva skipinu, og af 2.300 manna áhöfn dóu rúmlega 1.000.

Átján bandarískir flugmenn týndu lífi í árásunum á Musashi.

Í nóvember var svo verið að færa hið tröllaukna fyrrum systurskip Yamato og Musashi, flugvélamóðurskipið Shinano, milli hafna í Japan, en það var þá hér um bil tilbúið. Þá læddist að skipinu bandarískur kafbátur og hæfði það með fjórum tundurskeytum.

Flýtirinn við breytingarnar á skipinu sagði til sín, hönnunin reyndist vera misheppnuð og Shinano þoldi ekki skeytin fjögur. Skipinu hvolfdi á skömmum tíma.

Af 2.400 manna áhöfn fórust 1.400 manns.

Þá var aðeins Yamato eftir og lá í höfn næsta hálfa árið meðan snara Bandaríkjamanna þéttist æ fastar að hálsi Japana. Enda áttu Japanir varla olíu lengur til að halda skipinu úti.

Þann 1. apríl 1945 stigu Bandaríkjamenn svo á land á eyjunni Okinawa, sem telst vera ein af hinum eiginlegu Japanseyjum, þótt hún sé um 640 kílómetra frá meginlandi Japans.

Ljóst var að Japanir myndu berjast til síðasta manns, nú þegar Bandaríkjamenn höfðu stigið fæti sínum á japanska grund, en jafnljóst mátti vera að baráttan var vonlaus.

Eftir að hafa verið barðir sundur og saman af Bandaríkjamönnum samfleytt í næstum þrjú ár, þá höfðu Japanir nú hvorki flotastyrk né flugher til að koma í veg fyrir að Bandaríkjamenn settu ógrynni liðs á land á Okinawa.

Þarna yrði um að ræða endurtekningu á orrustunni um Iwo Jima sem stóð í febrúar og mars 1945, en þá vörðust japanskir hermenn af ægilegu kappi í fylgsnum sínum á landi, en fengu engan stuðning hvorki af hafi né úr lofti.

Eftir að hafa sigrað Japan í stríðinu ákváðu Bandaríkjamenn að leyfa Híróhító keisara að halda völdum til að reyna að viðhalda svolitlum stöðugleika í hinu gjörsigraða og sundurbarða landi. Til að réttlæta fyrir sínum eigin mönnum að þessi leiðtogi í árásarveldinu Japan fengi að halda völdum, þá hentaði Bandaríkjamönnum að halda því fram að Híróhító hefði einungis verið valdalaus silkihúfa í Japan, en engan eiginlega hlut átt að stríðinu. Þetta var fjarri öllum sanni. Híróhító var að vísu andvígur stríðinu upphaflega, en eftir að það skall á var hann ódeigur að hvetja herforingja sína áfram og krefjast þess að ævinlega skyldi barist til síðasta manns. Þegar honum var sagt frá undirbúningi flughersins fyrir hina væntanlegu innrás Bandaríkjamanna á Okinawa, þá spurði Híróhító hvattyrtur: "En flotinn? Ætlar hann ekki að taka neinn þátt í vörnum eyjarinnar?" Það var þá sem feigðarför orrustuskipsins Yamato var ákveðin - til að geðjast keisaranum. Til þess þurfti áhöfn Yamato að fórna lífinu.

Í algjörri örvæntingu ákváðu japanskir flotaforingjar að senda nú allt það lið sem þeir áttu eftir til að verja Okinawa.

Það var orrustuskipið Yamato og fáein lítil fylgdarskip.

Öllum var fulljóst að þetta var sjálfsmorðsleiðangur. Yfirburðir Bandaríkjamanna í lofti og á láði voru svo algjörir að Yamato ætti ekki minnsta möguleika á að sleppa úr þeim hildarleik sem skipinu var nú stefnt í.

Enda gerðu áætlanir ekki ráð fyrir því.

Hernaðaráætlun Japana miðaði að því að reyna að bruna með Yamato gegnum múra bandaríska flotans kringum Okinawa, sigla því á fullri ferð upp í fjöru og nota síðan fallbyssurnar stóru til að skjóta á liðsflutningaskip Bandaríkjamanna.

Hið stolta herskip átti að enda ævi sem strandvirki.

Þegar svo væri búið að sprengja Yamato í tætlur átti það sem eftir var af áhöfninni að ganga til liðs við varnarlið Okinawa og deyja þar til heiðurs fósturjörðinni og keisaranum.

Rétt er að geta þess að þessi áætlun var mjög umdeild meðal japanskra flotaforingja. Mörgum þeirra fannst að vonum að þarna væri bara verið að kasta á glæ mannlífum og ekki síður dýrmætu eldsneyti.

Eldsneytisskorturinn var þá farinn að valda stríðsrekstri Japana mjög miklum erfiðleikum.

Um tíma leit út fyrir að áhrifamiklir flotaforingjar myndu fá yfirstjórn flotans ofan af þessari vitleysu, en þegar mönnum vað ljóst að keisarinn ætlaðist til þess að flotinn legði sitt af mörkum við vörn Okinawa, þá létu allir undan.

Um fjögurleytið síðdegis þann 6. apríl 1945 lagði Yamato úr höfn. Eitt létt beitiskip og tæpur tugur tundurspilla fylgdu tröllinu í sinn hinsta leiðangur. Bandarískir kafbátar og flugvélar fylgdust með siglingunni frá byrjun.

Og Bandaríkjamenn ætluðu varla að trúa því að þeim væri fært stærsta orrustuskip heims svona á silfurfati.

Bandarískar flugvélar byrjaðar að láta sprengjum rigna yfir Yamato sem þegar hefur orðið fyrir skemmdum.

Um klukkan 12.30 daginn eftir, 7. apríl,  hófst árásin á Yamato sem þá var auðvitað hvergi nærri Okinawa. Flugvélar frá átta bandarískum flugvélamóðurskipum réðust í þremur stórum bylgjum á japönsku skipin, og þar sem Japanir höfðu engar flugvélar sér til verndar gátu bandarísku vélarnar hagað árásum sínum eins og þeim best hentaði.

Þótt Yamato væri beinlínis troðfullt af loftvarnarbyssum, þá náðu hinar japönsku skyttur um borð í orrustuskipinu og hinum japönsku skipunum aðeins að skjóta niður 12 bandarískar flugvélar.

Tíu bandarískir flugmenn týndu lífi. Það var nú allur kostnaðurinn við að sökkva öflugasta orrustuskipi heimsins.

Á móti kom að Japanir misstu fjóra af tundurspillum sínum, létta beitiskipið Yahagi og svo náttúrlegahið mikilfenglega Yamato.

Þetta öflugasta en um leið úreltasta orrustuskip heims þoldi eitthvað um tíu tundurskeyti og átján sprengjur áður en því var öllu lokið.

Klukkan 14.23 var skipið bersýnilega á síðasta snúningi og farið að hallast mikið. Þá varð ofboðsleg sprenging um borð – sagt er að hvellurinn hafi heyrst í 200 kílómetra fjarlægð, og sprengjustrókurinn náði rúmlega sex kílómetra hæð.

Og skipið sökk á skammri stundu.

Mynd tekin úr bandarískri flugvél nokkrum sekúndum eftir sprenginguna um borð í Yamato. Sprengjustrókurinn byrjaður að teygja sig til himins.

Ekki er alveg ljóst hversu margir voru um borð í Yamato í þessari feigðarför, en líklega voru þeir um 3.000. Aðeins 280 var bjargað.

Og ekkert af þessu breytti auðvitað neinu, hvorki fyrir varnir Okinawa né hina fyrirsjáanlegu uppgjöf Japana.

Þess má geta að fyrir nokkrum gerðu Japanir mikla stórmynd um Yamato og þessa síðustu ferð skipsins – hana má fá leigða í Aðalvídeóleigunni á Klapparstíg.

Ég leifi mér að taka upp af og segja frá fábærum pistli eftir Illuga Jakobssyni eins og sjá má á færslu hans á Eyjunni Tímans Rás linkur hér.

Landeyjahöfn opnuð fyrr en ráð var gert fyrir.

Siglingastofnun segir að Landeyjahöfn verði opnuð fyrir Svartsvönum sem nú eru komnir til landsins en þeir geta vel athafnað sig þar enda ristir hann grynnra en aðrir svanir.

Í vikulegri spá á vef stofnunarinnar segir að á morgun muni liggja fyrir frekari upplýsingar stöðu mála.

Svartsvanur á uppruna sinn í Ástralíu þar sem hann heldur sig á fljótum og grunnumstöðuvötnum en hann ristir minna en aðrar svanategundir. Hann er algengur í skrúðgörðum Evrópu og kann að vera hingað kominn þaðan til að finna nýjar kjörlendur og hefur Landeyjarhöfn verð valin enda er Savrtsvanur talinn gáfuðust fugli í svanafjölskyldunni,.

Örlygur góður í Kiljunni

Örlygur Kristfinnsson var góður fulltrúi Siglfirðinga í gærkvöldi, eins og við var að búast, í bókmenntaþætti Egils Helgasonar, Kiljunni, þar sem hann fræddi áhorfendur um eitt og annað úr sögu bæjarins, eins og honum einum er lagið. Og ekki skemmdu gamlar ljós- og kvikmyndir fyrir, það er víst.

Fyrir þau sem misstu af er slóðin hérna. Og hina þættina tvo má nálgast hér (16. mars, Herhúsið) og hér (2. mars, Ljóðasetrið).

Myndir: Úr Kiljuþættinum í gærkvöldi.
Texti: Sigurður Ægisson | [e-mail]

Forsætisráðherra Jóhanna Sigurðardóttir hvetur til lögbrota.

Jóhanna Sigurðardóttir, forsætisráðherra,segir að Lögbrjóturinn Svandís Svavarsdóttir eigi ekki að segja af sér foraætiráðherra lítur á dómstóla landsins sem ólöglega stofnarni og ber eiga virðingu fyrir lögum og reglum þar með segir hún að með ólögum skal byggja.
Nú hefur Svandís fengi fleiri en ein dóm fyrir lögbrot .
Hinn 17.september sl. ógilti Héraðsdómur Reykjavíkur ólöglega ákvörðun Svandísar Svavarsdóttur umhverfisráðherra að neita að staðfesta aðalskipulag Flóahrepps.
Hinn  10 feb.Hæstiréttur Íslands staðfestir dóm Héraðsdóms Reykjavíkur þar sem synjun Svandísar Svavarsdóttur umhverfisráðherra á þeim hluta aðalskipulags Flóahrepps er varðar Urriðafossvirkjun, er ógilt.
Svandís Svavarsdóttir kveinki sér núna undan því að hún verði fyrir  ofsóknum og sé beitt ofbeldi.
Hið sanna er að íslensk réttvísi hefur fundið umhverfisráðherrann Svandísi Svavarsdóttur seka um lögbrot og dæmt hana fyrir það lögbrot.
Ráðherrar verða að virða landslög bæði Lögbrjóturinn Svandís Svavarsdóttir og Jóhanna Sigurðardóttir, forsætisráðherra sem hvetur til lögbrota.

Forsætisráðherra Jóhanna Sigurðardóttir hvetur til lögbrota.

.

Stjórnmálafræðingur ,Fylgið rennur af VG

Það segir sig sjálft að slík ríkisstjórn hefur ekki mikið umboð," segir ,stjórnmálafræðingur, um fylgi stjórnmálaflokkanna.
Stjórnmálafræðingur segir fylgið renna af Vinstri Grænum.

Þetta eru skilaboð þeirra sem tóku þátt í nýrri skoðanakönnun um fylgi stjórnmálaflokkanna.
Af þeim sem tóku afstöðu sögðust rösklega 43% styðja Sjáfstæðisflokkinn, sem fengi 28 þingmenn, eða jafn marga þingmenn og stjórnarflokkarnir fengju samanlagt ef þetta væri niðurstaða kosninga. Flokkurinn bætir verulega við fylgið frá síðustu könnun. Framsóknarflokkurinn bætir líka við sig fylgi fá könnun í september og mælist nú með tæplega 12% fylgi. VG mælist með 16,5%,og er í algjöru hruni.
Samfylkingin fær tæp 26%, og Hreyfingin fær aðeins tvö prósent.  
 Um fylgi VG . Núna virðist þessi mikli stuðningur sem flokkurinn fékk í síðustu kosningum, sem var kannski afleiðing af hruninu og mikilli reiði í þjóðfélaginu, vera að renna til baka."
Vinstri grænir fengu tæp 22% atkvæða í þingkosningunum í apríl 2009 en mælast núna með 16% sem er algjört hrun.

Skaga Villi er hetja dagsins, Verkalýðsfélag Akraness segir sig frá samfloti.

 Í morgun var haldinn fundur í samninganefnd Starfsgreinasambands Íslands og var á þeim fundi samþykkt að skoða hugmyndir forseta Alþýðusambands Íslands um samræmda launastefnu. Fyrir liggja hugmyndir að þessari launastefnu og það er morgunljóst að þær falla alls ekki að þeirri kröfugerð sem Verkalýðsfélag Akraness stendur fyr

Á þeirri forsendu hefur formaður Verkalýðsfélags Akraness tilkynnt samninganefnd Starfsgreinasambands Íslands að félagið segir sig frá þessu samstarfi og hefur félagið nú þegar tilkynnt Starfsgreinasambandinu formlega um að það hafi dregið samningsumboð sitt til baka. Einnig hefur félagið sent Ríkissáttasemjara bréf og vísað kjaradeilu félagsins á hinum almenna vinnumarkaði til hans á formlegan hátt.

 

Það er mat samninganefndar Verkalýðsfélags Akraness að þessi samræmda launastefna eins og hún er hugsuð af forseta Alþýðusambands Íslands og kynnt fyrir félögunum er ekkert annað en skemmdarverk gagnvart öllum þeim starfsmönnum sem starfa í útflutningi. Það er skoðun formanns að með þessari samþykkt samninganefndar SGS sé í raun og veru verið að fela forseta ASÍ og samninganefnd ASÍ að hefja viðræður við Samtök atvinnulífsins um samræmda launastefnu. Í því sambandi er félaginu minnistæður síðasti gjörningur samninganefndar ASÍ þegar stöðugleikasáttmálinn var undirritaður 25. júní 2009.

 

Formaður greindi einnig frá því á fundinum í dag að nýjar upplýsingar væru að koma fram sem lúta að viðmiði lágmarksframfærslu, en Harpa Njálsdóttir félagsfræðingur hefur reiknað út að einstaklingur þurfi að lágmarki 250.000 kr. til að geta framfleytt sér. Inni í þessu neysluviðmiði Hörpu er tekið tillit til þess að viðkomandi leigi einstaklingsíbúð og reki gamlan bíl. Núna er félagsmálaráðuneytið að vinna að sams konar lágmarksframfærsluviðmiði og á þeirri forsendu er gríðarlega mikilvægt að upplýst verði um þetta neysluviðmið því ef það byggist á sambærilegri niðurstöðu og hjá Hörpu Njálsdóttur þá er ljóst að sú krafa sem er verið að leggja fram núna varðandi lágmarkslaun er langt fyrir neðan viðmið um lágmarksframfærslu.

 

Þess vegna er útilokað að ganga frá kjarasamningum fyrr en þessir hlutir eru komnir á hreint því verkalýðshreyfingin getur ekki samið um lágmarkslaun sem duga engan veginn til þess að fólk nái lágmarksframfærslu. Hugmyndir forseta ASÍ varðandi lágmarkslaun eru að lágmarkslaun verði orðin 200.000 kr. í lok samningstímans sem er árið 2014. Þetta er að mati formanns algjör skandall því krafa okkar hefur verið sú að lágmarkslaun verði frá 1. desember 2010 kr. 200.000. Þessi hugmynd um samræmda launastefnu er galin og nægir að nefna í því samhengi að þær hugmyndir sem maður hefur séð varðandi samræmda launastefnu myndi þýða að verkafólk á töxtum gæti verið að fá á bilinu 10-13 þúsund króna hækkun á mánuði, á meðan menn eins og Gylfi Arnbjörnsson sem er með milljón á mánuði fengi 35.000 kr. hækkun. Kristján Gunnarsson, formaður Starfsgreinasambands Íslands sem var með skv. tekjublaði mannlífs á síðasta ári um 1,4 milljón væri að fá tæpar 50.000 kr. og Vilhjálmur Egilsson frkv.stj. Samtaka atvinnulífsins sem var með skv. sömu heimild rúma 1,8 milljón á mánuði fengi 63.000 króna hækkun. Er þetta samræmda launastefnan sem menn vilja stefna að? Að þeir tekjuhærri fá ennþá meira en fólk sem er á launum sem ekki duga til lágmarksframfærslu? Svar Verkalýðsfélags Akraness við því er nei, og sveiattan!

 

Það verður að gera þá skýlausu kröfu á Guðbjart Hannesson velferðarráðherra að hann skili þessari vinnu er lýtur að neysluviðmiðinu tafarlaust, þannig að verkalýðshreyfingin geti notað þessa viðmiðun varðandi lágmarkslaunin í sinni kjarasamningsgerð.

 

Grundarvallaratriðið er lýtur að samræmdri launastefnu er eins og áður hefur komið fram að það er verið að eyðileggja möguleika þeirra starfsmanna sem starfa í útflutningsfyrirtækjum ef það á að setja alla upp í einn og sama sporvagninn algerlega óháð getu hverrar atvinnugreinar fyrir sig. Slíku samráði mun Verkalýðsfélag Akraness ekki taka þátt í.

 

Strax eftir helgi mun félagið boða til áríðandi fundar með starfsmönnum Elkem Ísland, Klafa, Síldarbræðslunnar og starfsmönnum Norðuráls þar sem þeim verður gerð grein fyrir þessari nýju stöðu sem upp er komin. Starfsmenn þessara fyrirtækja starfa eftir sérkjarasamningum og öll þessi fyrirtæki tengjast útflutningi. Þessir starfsmenn munu núna taka ákvörðun um það á næstu dögum hvort þeir eru tilbúnir til að fara í verkföll til að knýja fram að þessi fyrirtæki skili þeim gríðarlega ávinningi sem þau hafa haft vegna gengisfellingar íslensku krónunnar að einhverru leyti til starfsmanna. Rétt er að geta þess að starfsmenn Norðuráls eru einungis með launaliðinn lausann þannig að það er ljóst að ekki mun koma til verkfalla í þeirri verksmiðju.

Eftir  Vilhjálm Birgisson, formans Verkalýðsfélags Akraness