Litla týnda þjóðin

Einu sinni var lítil þjóð sem bjó í sátt og samlyndi við náttúröflin og landvættina á lítilli eyju út í ballarhafi. Þessi þjóð var friðsamleg og að mörgu leyti svolítið trúgjörn. Hún trúði því að allt væri í himnalagi í litla lýðveldinu og að af hverju strái drypi hunang öllum stundum.

 

Dag einn gerðust miklar hamfarir í litla lýðveldinu sem þjóðin kunni ekki deili á. Þjóðin stóð máttvana, hissa og ráðalaus frammi fyrir þessum manngerðu náttúruhamförum.
Þó var þessi litla þjóð ýmsu vön, kunni að bretta upp ermar og spýta í lófa og takast á við náttúruhamfarir í aldanna rás. Þetta var sem sagt ekki í eðli sínu ráðalaus þjóð. Þjóðin varð reið og safnaðist á torg út og hrópaði á réttlæti sér og sínum til handa.
Því litla þjóðin hafði ekki haft hugmynd um eða gert sér grein fyrir að meðal þeirra leyndust skúrkar af verstu gerð. Þessi skúrkar, í dulargervi bankamanna, höfðu tæmt sjóði litlu þjóðarinnar og í skjóli nætur komið þeim fyrir í paradís skúrkanna, þar sem ekki var hægt að ná til þeirra aftur.
Litla þjóðin stóð á torgum vikum saman og barðist gegn óréttlæti sem henni var fyrirmunað að skilja að yfir hana gæti gengið. Litla þjóðin notaði það sem hún átti til í þessari baráttu og gaf sig alla í verkið eins og hennar er von og vísa í erfiðleikum.
Þegar fyrsta baráttan skilaði þjóðinni nýjum valdhöfum, varð hún í hjarta sínu glöð og með henni kviknaði von. Þjóðin trúði því að nýju valdhafarnir myndu gera allt sem í þeirra valdi stæði til að ná í rassinn á skúrkunum fljótt og örugglega, sækja sjóðina og verja litlu þjóðina fyrir árás annarra skúrka frá skúrkaparadísinni.
Nýju valdhafarnir settust í ráðastóla og tíminn leið, litla þjóðin trúði því að núna væri hún á réttri leið til betri framtíðar. Tíminn leið enn lengur og það kom á daginn að litla þjóðin hafði enn einu sinni í trúgirni sinni og von látið gabba sig.
Nýju valdhafarnir hleyptu skúrkunum inn í landið bakdyramegin og báru hag litlu þjóðarinnar ekki fyrir brjósti eins og hún hafði trúað.

Skrímslið kom og þóttist ætla að hjálpa litlu þjóðinni út úr erfiðleikunum. Það kom með gilda sjóði til að lána litlu þjóðinni og valdhafarnir tóku þeim fegins hendi. Litla þjóðin hefur svo vaknað óþyrmilega af þyrnirósarsvefni, því skrímslið krefst þess að litla þjóðin gefi eftir þau forréttindi að fá að hugsa hvert um annað.
Valdhafarnir, sem litla þjóðin batt allar sínar vonir við, sviku hana í hendur skrímslinu. Skrímslið í samvinnu við valdhafa gerði áætlanir litlu þjóðinni til handa sem gerðu henni erfitt um vik að gera það sem hún hafði alltaf gert, að redda sér út úr öllum vandræðum.
Litla þjóðin var vön að vinna og standa fyrir sínu. Nú stóð hún frammi fyrir því að lífsviðurværi hennar var numið brott, húskofarnir lentu í höndum skúrkana og litla þjóðin týndist á tilfinningalegum og efnislegum vergangi.
Eftir því sem tíminn leið misst litla þjóðin vonina og viljann til að berjast. Vonleysið var mikið hjá litlu þjóðinni sem skildi ekki hvernig valdhafarnir gætu skilið hana svona eftir í reiðileysi.
Litla þjóðin stendur því frammi fyrir því í dag að verða að finna aftur forn lífsgildi sem hún týndi þegar hin efnislegu gildi urðu hið eina sanna verðmæta- og stöðumat.
Nú verður litla þjóðin að þjappa sér saman og muna að það sem skiptir máli í lífinu er fjölskylda, náungakærleikur, samstaða og samvinna.
Með þetta að leiðarljósi getur litla þjóðin barist fyrir réttlæti og endurreisn samfélags sem er ekki spillt af skúrkum sem vilja aðeins nýta sér litlu þjóðina sér til framdráttar.
Köttur út í mýri, setti upp á sig stýri, úti er ævintýri ...

Þessi grein ef eftir  Ástu Hafberg varaformanns Frjálslynda flokksins